Kinango

Vanmorgen begon leuk! we hadden gisteravond op onze site gezet dat Mary tassen wil maken voor onze nederlandse vrienden om zo een eigen winkeltje te kunnen opzetten. En vanmorgen al drie aanmeldingen!! We schreven de order voor haar op papier en gaven haar dat, zodat haar eigen winkeltje officiceel geopend is op 1 maart 2012!! We zullen jullie de foto laten zien van dit moment! Geweldig, en de tassen zijn echt heel handig in gebruik.

Zo nu fris gedouched zit ik achter de computer, maar nog niet zo lang geleden zag ik rood van het stof. We hebben vandaag de lange tocht naar Kinango gemaakt! Vanmorgen al vroeg waren Nel en John aan deze kant van de ferry. Omdat alle 10 matrassen mee moesten naar het Dorkas Home gingen we met twee auto;s. John keek eerst of er genoeg olie en benzine in de auto;s zat. Vincent ging ook mee om John gezelschap te houden en om kennis te maken met de eigenaar van het naaiatelier in Kinango.
Om 10 uur reden we weg uit Likoni. Het is eerst een klein uur tot de grens van Simba Hills en dan ga je het binnenland in en houden de ,,normale,, wegen op. De grond is rotsachtig, stoffig en rood is de aarde. Dus zo aan het eind van de droge tijd is het stoffig en zit het stof in je ogen, je haar, overal.Ze hopen hier dat de regen snel gaat komen, maar volgens kenners duurt dat nog wel een maand. Enfin met de auto van Nel was het een hele tour, maar het autootje hield zich prima. Nel kan zo meedoen aan de Dakar-race! soms schoven we wat weg en soms was de kuil te diep, maar het ging goed.Na twee uur kwamen we aan bij het Dorkas home waar John ons vorig jaar heenbracht.(Diane, Peter en Jolanda) John en Nel hebben in hun begintijd in Afrika hier gewoond, Nel zelfs in dit huis, wat toen eigendom was van ,,Jeugd met een opdracht. Zij wilden dit huis toen kopen om een kinderhuis te beginnen, maar de staat van het huis was te slecht.(1993) Nou het is inmiddels geen twee verdiepingen meer, een verdieping is verdwenen, en de vloer vertoond diepe scheuren, maar er verblijven 27 kinderen.De slaapkamer was meer opgeruimd dan vorig jaar, maar de matrassen waren meer dan welkom. Ja behalve bedden hebben de kinderen niets. Geen stoelen, tafels, speelgoed, kasten. Maar ze hebben onderdak, eten en scholing. Dat is wel heel basic,maar voldoende om later een bestaan te kunnen opbouwen. Het huis is niet aangesloten bij Dorkas zoals wij die stichting kennen, maar gewoon een naam die bedacht is. De sponsering is vrnl door een Duitse organisatie. Maar er is ongeveer 15 euro per kind per maand te besteden.
We dronken een kop thee met melk en suiker en kregen een witte boterham met boter!!Een hele traktatie.Er kwamen een aantal kinderen inmiddels thuis en ze bekeken de matrassen vol bewondering.Leuke foto;s zullen we toevoegen. Nel gaf de eigenaar nog wat geld en bedankte voor het ontvangst. Nu maar hopen dat de matrassen echt gebruikt worden voor het kinderhuis!! Maar wij hebben ons best gedaan en jullie allemaal bedankt voor de sponsering.
We vervolgden ons weg naar het naaiatelier. Vriend Isaac heeft het naaiatelier inmiddels verhuisd naar een A-lokatie in Kinango en het atelier ligt nu aan de doorgaande weg. Het is een soort portocabine met drie trapnaaimachines en daarop kunnen de vrouwen van de plaatselijke bevolking leren naaien. Ze hebben dan de tools om een eigen zaakje te beginnen of om voor hun gezin de kleding te onderhouden. John heeft veel gepreekt in deze omgeving, die dor en arm is. Hij haalde de passage in de bijbel aan.Geef de mensen geen vis maar een hengel. Dus geef de mensen geen kleding maar een naaimachine!! nou heb ik dat niet netjes verwoord. Van jullie hoor ik graag waar dat staat in de bijbel. Happy Rock steunt dit project iedere maand. De bedragen, daar koop je bij ons nog geen rolletje garen voor! maar geweldig dat ze dit doen. Niet van hun rijkdom maar uit naastenliefde.
We keken wat rond, kregen een soda(cola)(nee Peter, we hebben er niet voor gebeden) maar wel na afloop gebeden voor het project.
Op de terugweg kwamen we even vast te zitten, drie stevige blanke dames in en klein autootje, moet een leuk gezicht zijn geweest.Wilma en ik stapten uit en er kwam iemand helpen duwen. Zo konden we onze terugreis beginnen. Het ging voorsoedig, geen olifanten op de weg en geen lekke band, dat zijn je grootste zorgen hier. Onderweg is het een prachtig landschap en een diversiteit aan huizen, van leem, riet en andere materialen. Ik zou 100x liever hier wonen dan in een huisje in de binnenstad van Mombasa, maar het bestaan zal wel hard zijn.
Wij reden het laatste stuk met John maar naar HR en vandaar met de tuctuc. Wij moesten nog wat groenvoer hebben, maar ,,ons,,kraampje was dicht en we ontdekten nog een kraampje iets voorbij Amani Acres. Er lag een baby in de kraam, maar ze had ook nog wat uien en tomaten en een banaan en mango voor toetje. Ik gaf haar iets meer dan de 40KHS, ze keek me blij aan. Ik denk dat ik volgende week geen baby's aantref tussen de groente bij AH, maar ik kom ook niet thuis met een zak groente voor 35 cent!!
Het was weer een dag om niet te vergeten!!